Twee kampen.

Blijkbaar zijn er maar twee smaken in Nederland als het gaat om de islam.
Of je zit in het kamp Wilders, alleen al als je het te berde brengt óf je zit in het kamp waar men van mening is dat de talloze aanslagen, vrouwenmishandelingen, de anti-homoseksualiteitsfeer, eerwraak (óók in Nederland), en noem het allemaal maar op juist hélemaal niets met de islam hebben te maken.
Dat er een grijs gebied tussen zit is bijna uitgesloten om tot een nuancering te komen.
Onlangs zag ik een video van de Goldsmith University in Engeland waar Maryam Namzie een lezing hield getiteld: “Apostasy, Blasphemy & Free Expression, In the age of ISIS” , waar een groepje van de Goldsmiths Islamic Society (vrouwen en mannen), op meerdere manieren de lezing verstoorden. En dit zijn de intellectuele moslims, mag ik aannemen.
Dat het gesprek of discussie zo moeizaam verloopt over dit gegeven, begrijp ik.
Dat men de moslims niet over één kam wil scheren, begrijp ik ook. Maar het “probleem” bij voorbaat ontkennen of onder het tapijt schuiven begrijp ik niet, daarvoor vind ik het een te serieus probleem. Zowel in de bijbel als in de koran kan je genoeg regels vinden als je die letterlijk zou nemen, het niet zo ophebben met de mensenrechten. Dat is gewoon een feit. En daarvoor hoef je de moslims ook niet over één kam te scheren, om dat feit te benoemen. Om te beweren dat het niets met de islam te maken heeft, lijkt mij daarom ook ver bezijden de waarheid. Een religie waar je alleen in kan stappen en niet uit, waar de doodstraf (binnen die religie) staat op afvallig zijn, lijkt mij derhalve wel degelijk een probleem.