De Roze Olifant

Iedereen die “allah akbar” of “god is groot” of stel in mijn geval “de roze olifant is groot” roept, begrijpt evolutie niet, laat staan wat we juist niet weten over het universum. Toch lijken sommige tieners met een religieuze achtergrond te beweren het antwoord hierop al te weten voordat de (maakt niet uit welke) vraag is gesteld, geïndoctrineerd door hun eigen omgeving, imam, priester, vader, moeder of “vrienden”, door wie ze maar al te graag “het antwoord” laten aanpraten, zonder enkel bewijs, door vooral niets in twijfel trekken en vooral niet zelf na te denken over wat fictief is en wat niet, laat staan de definitie van fictief op te zoeken in een woordenboek.

Toen naar aanleiding van de aanslag in Parijs in een schoolklasje kinderen hun empathie uitten door allah akbar te roepen (wat werd benoemd in dwdd, door de niet ironisch bedoeld, zeer sympathieke Özcan), lijkt me dat er iets grondig mis is in de kinderhoofdjes uit het gevoelige gelovige milieu, zoals dat ook ooit in de mijne was voor mijn twaalfde levensjaar. Zelfs voor de moord op Theo van Gogh rees ook bij mij de vraag hoe het radicaliseren van jongeren kan worden aangepakt, wat zich bij de geradicaliseerde gelovige grotendeels tussen de oren afspeelt.

Dat het extremisme vanuit de islam niets met de islam te maken heeft, lijkt mij zo langzamerhand een onhoudbare stellingname.
En wat is nou eigenlijk het echte probleem: de gedachte dat er een allah, god, roze olifant, grote smurf, zonnegod, of ander opperwezen zou bestaan.

Is de gelovige niet gewoon merendeel een ongelovige, zonder dat diegene het door heeft ?
De vraag waarom iemand juist in die ene “god” gelooft en niet in een andere, lijkt mij een zeer terechte vraag. Aangezien men niet gelooft in al die andere goden. In de godchecker staan er momenteel 4000. Je kan het zelf googlen. Met mijn roze olifant erbij zouden het er precies 4000 + 1 zijn. Waarom geloven in die éne god zonder bewijs in plaats van in één van al die andere 4000.
En mocht men als argument geven, ik geloof niet in die andere 4000, is men dus eigenlijk zonder dat men het door heeft toch merendeel een atheïst, wat in de volksmond ongelovige genoemd wordt.

Ook wordt het palestina-israël conflict in het gesprek erbij gehaald, zelfs door kinderen.
Wat is het begin van een oplossing voor het palestina-israël conflict? Door te erkennen dat “goden” door mensen zijn bedacht in een tijd dat men niet wist of de aarde nou rond of plat was en alles wat men toen niet begreep, maar gewoon als een “god” ging duiden.
Alleen al om die reden zou dat conflict geen conflict meer om “geloof” moeten zijn, maar is het een conflict over land, als men ooit zover komt met beredeneren. Voor die tijd is dat conflict onoplosbaar.

Het universum is zo fantastisch en ingewikkeld, dat moet geregisseerd zijn en heeft een doel. Is dat zo? Als ik steevast zou beweren dat mijn roze olifant het universum heeft gecreëerd in pakweg,
laten we zeggen een 32 urige werkweek, zodat mijn roze olifant in zijn vrije tijd nog ff door de porseleinen kast van zogenaamde “alwetende” kan gaan, zou jij dat dan geloven?
Dat men zich afvraagt: Waarom is er een universum, impliceert dat het een doel heeft. Maar eigenlijk bedoelt men: Hoe werkt het universum en daarom is de waarom-vraag zinloos.
En wat betreft het hoe alles werkt, weten we meer niet dan wel. Dus het antwoord van verschillende religies dat men de waarheid in pacht heeft, is dus een keiharde leugen, aangezien onderzoek voortdurend plaatsvindt.

Wie begrijpt evolutie?
Iedereen die evolutie begrijpt, begrijpt dat dát een veel ouder, langduriger en niet aflopend proces is dan de ooit geschreven bijbel, koran en een Nijntje bij elkaar opgeteld en niet is gebaseerd op aannames, maar op feiten. Wetenschap is iets anders dan geloven, wetenschap is proberen bewijzen te vinden door juist niets zeker te weten en niets te geloven. Evolutie leert je ook niet hoe te leven, evolutie leert hoe leven an sich tot stand is gekomen in een enorm langdurig proces.

Last van stemmetjes in je hoofd?
Het stemmetje in je hoofd, wat is dat toch? Daar is een woord voor: gedachten. Toen ik 11 jaar oud was en voor het eerst door had dat dát gedachten waren, heeft de roze olifant zich getransformeerd tot een benoembaar sprookje. Ik besef me dat ik nu heel veel mensen, de 2.4 biljoen aanhangers van de roze olifant enorm teleurstel en dat mijn roze olifant niet bestaat nogal moeilijk te verteren is. Je kan het ook zien als een ware bevrijding, namelijk nadenken zonder dat er een slurf in gedachten met je meekijkt, want je begrijpt, het zijn maar gedachten.
En natuurlijk is dat best jammer want ooit in mijn religie, “de roze olifant is groot” die de vrouw als méérwaardig beschouwde, moest ik na mijn elfde jaar nog maar afwachten of ik dat méérwaardig naar vrouwen kijken door een iets gelijkwaardigere bril zou kunnen zien.

Ze heeft mooie borsten. Ze is duidelijk niet dom. Ze weet van Poetin en de horizon. De jaren 30 tot en met het einde van de tweede wereldoorlog. Godverdomme wat een lekker wijf is dat toch. Amerika wist er niets van, Rusland ook niet, dat ik hoogst persoonlijk juist die vrouw een drankje aanbied.